Her 6 Mayıs’ta olduğu gibi bu yıl da Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan, Türkiye’nin dört bir yanında olduğu gibi Bodrum’da da umutla ve direnişle anıldı. Ancak Bodrum’daki bu anmalar yalnızca geçmişin hatırasına saygı duruşu değil, bugünün karanlığına karşı bir meşale, bir direniş çağrısıydı.
Denizler’in mücadelesi emperyalizme, işbirlikçiliğe ve halkı sömüren düzene karşı tam bağımsız Türkiye ülküsüydü. Bu mücadele, sadece bir dönemin gençliğinin hayali değildi; bugün hâlâ Bodrum sokaklarında, kıyılarında, ormanlarında yankılanıyor.
Çünkü bugün de aynı sömürü devam ediyor:
Turizm başkenti denilen Bodrum’da halkın sahilleri tel örgülerle çevrilirken, ormanlar villa projeleri için parçalanıyor. Dereler caddeye, kıyılar otel arsasına, limanlar AVM’lere dönüştürülüyor. Bu talanın adı “turizm yatırımı”, kılıfı “kalkınma” oluyor.
Oysa bu kalkınma halkı değil, sermayeyi büyütüyor.
Bodrum’un emekçileri, köylüleri, gençleri ise artan kira, yaşam pahalılığı ve doğa kıyımı karşısında çaresiz bırakılıyor. Tıpkı 1970’lerde emperyalist projelere karşı ayağa kalkan gençler gibi, bugün de aynı ruhla, “tam bağımsız bir Bodrum” için mücadele etme zamanıdır.
Deniz Gezmiş’in “yaşasın tam bağımsız Türkiye” sözü, bugün Bodrum’un kıyılarına sahip çıkmak için yankılanmalıdır.
Çünkü mücadele yalnızca geçmişe saygı değil, geleceğe borçtur.
Ve biz bu borcu, Bodrum’un halkçı direnişiyle ödeyebiliriz.
