Bazı semboller vardır ki, yalnızca bir çizim, bir metal parçası, bir motif olmaktan çıkar; yüzyılların inancı, mücadelesi ve onuru ile yoğrulur. Hazreti Ali’nin kılıcı Zülfikar da böyle bir semboldür. Yalnızca çeliğin değil, adaletin, hak yolunun, mazlumdan yana olmanın simgesidir. Alevi-Bektaşi geleneğinde, bu kılıç, zulme karşı direnişin ve hakikat uğruna can vermenin nişanesidir.
Fakat ne yazık ki son yıllarda bu sembol, tarihsel anlamından koparılmış, bağlamından soyutlanmış ve adeta süs eşyasına dönüştürülmüştür. Üstelik, bu sembolü takan bazı kişiler, geçmişte Alevi-Bektaşi kültürüne düşmanlık etmiş, ayrımcılığın en sertini yapmış, ırkçı söylemlerle toplumu bölen bir çizginin temsilcileri olmuştur. Bugün, bu kişiler boyunlarında Zülfikar taşıyarak, sanki yıllardır adaletin ve eşitliğin yanında durmuş gibi bir imaj vermeye çalışmaktadır.
Bu, yalnızca sembolün estetik görüntüsünün istismarı değildir; aynı zamanda bir inanç tarihine, bir kültür hafızasına yapılmış haksızlıktır. Çünkü Zülfikar, hak yolunu kendi çıkarına göre eğip bükenlerin değil, uğruna canını ortaya koyanların kılıcıdır. Onun ağırlığını taşımak, sadece boynunda değil, vicdanında da taşımayı gerektirir.
Bir sembolü taşımak, o sembolün yüklediği sorumluluğu taşımak demektir. Yıllarca o kültürü hor görmüş, onun insanlarını ötekileştirmiş, inançlarını küçümsemiş olanların, bugün bu sembolü “güç” imajı yaratmak için kullanması, en hafif tabirle tarihî bir yüzsüzlüktür.
Zülfikar’ı boynuna takmak kolaydır, ama onun adaletini yüreğinde taşımak zordur. Ve ne yazık ki, bugün bu kılıç, mazlumun değil, imaj mühendisliğinin elinde sallanmaktadır.
Gerçek adalet, boynunda taşıdığın kılıçla değil; o kılıcın durduğu yerde durmakla başlar. Mazlumun karşısında değil, yanında; zalimin arkasında değil, karşısında… Yoksa, en kutsal semboller bile kirli siyasetlerin ucuz aksesuarına dönüşür.
