Yalnızlık çoğu insanın ürktüğü, yüzleşmekten kaçtığı bir alan…
Oysa bazı insanlar vardır ki yalnızlığı bir boşluk değil, bir güç kaynağı olarak görür. Bu insanlara dikkat etmek gerekir; çünkü onlar, hayata kimseye yaslanmadan da yürünebileceğini kanıtlayanların sessiz temsilcileridir.
Yalnız başına bir sofrayı şölene dönüştürebilen insan…
Kendi evinin duvarlarında yankılanan sessizliği huzura çeviren kişi…
Kalabalık salonlarda tek başına film izlerken bile kendi iç sesinin rehberliğini kaybetmeyen adam…
Bu insanlar sıradan değildir.
Çünkü onlar bir başkasına değil, kendilerine tutunmayı öğrenmişlerdir.
Bağımsızlık duygusu, karakterlerinin omurgasını oluşturur.
Kimseye bağımlı değillerdir; ne alkışa ihtiyaç duyarlar ne de onaya.
Görülmek için değil, varoluşlarını derinleştirmek için yaşarlar.
Bu yüzden böyle insanlarla karşılaştığında çekinmene gerek yoktur—
ama onların taşıdığı derin gücü fark etmek gerekir.
Çünkü kendi kendine yetebilen biri, hayattaki en çetin sınavı çoktan vermiş demektir.
Yalnızlığı bir eksiklik değil, bir olgunluk seviyesi olarak gören insanlar, özgürlüğün gerçek sahipleridir.
Bağımsızlık duygusunu ruhlarının merkezine yerleştirdikleri için kimseye yaslanmazlar ve kimsenin de onlara hükmetmesine izin vermezler.
Bir nehir gibi akar, bir kaya gibi dururlar.
Onları güçlü kılan yalnızlıkları değil,
yalnızlıkla barışıksız olmalarıdır.
Ve içsel özgürlüğüne kavuşmuş bir insan ne kırılır ne savrulur.
Çünkü o insan, kalabalıklardan değil kendi köklerinden besleniyordur.
Bugünün dünyasında gerçek güç çok konuşanlarda, kalabalıklarda savrulanlarda değil;
sakinliğini koruyan, kendi iç evrenini inşa edenlerdedir.
Belki de asıl gerçek şudur:
Yalnız kalabilen insanlar, yalnız bırakılmaktan korkmaz.
Ve hiçbir korkusu olmayan insan kadar güçlü kimse yoktur.
