Yeni Türkiye Cumhuriyeti’nin bugünlerini ve geleceğini aydınlatan şafakların parladığı günleri yaşıyoruz. Başkomutan Mustafa Kemal ve silah arkadaşlarının akıl ve cesaretleriyle tarih yazdığı 30 Ağustos Zaferinin coşkusu her Türk evladının yüreğinde kabarıyor olmalı.
103 yıl önce mevzilerden yükselen ateşte kavrulan bedenlerin manevi huzurunda saygıyla eğilen sadece biz değiliz, yedi düvel bunun bilincinde. Aramızda emperyal güçlere kulluk eden çürük elmalar olsa da, kurtuluşun ışığında yanan vatan ateşi, bu milletin yüreğindedir her daim.
Olmadık yerlerde yanımda bitiveren Zalimcan’ı gördüğüm rüyayla uyandım bu sabah. Rüyamda bana “Atatürk’ün öldüğü yaştasın, farkında mısın?” dedi. Tüylerim ürpererek uyandığım sabahın erken saatinde, yatağımdaki konfor alanımı terk edip düşüncelere daldım. Sahiden, Ata’mız biraz daha yaşasaydı ne güzel olurdu.
Bilirim ki bizimkisi sabahı çok erken karşılar. Hemen telefona sarıldım ve rüyamı anlattım. Kahkahanın biri bin para. Dedi ki; “Atatürk, memleket meseleleriyle o kadar meşguldü ki, ne sağlığına dikkat edebildi, ne de doğru dürüst bir aile kurabildi”. Sohbet uzadıkça uzadı, neredeyse Bodrum Belediye Meydanındaki kutlama törenini kaçıracaktım.
Cumhuriyet’in Zübük’leri…
Kısır zıtlaşmaların, kayırmacılığın, kolaycılığın ve teslimiyetçiliğin egemen olduğu, aklın ve bilimin ise yan cepte gezdiği Cumhuriyet Türkiye’sinin, 1950’lerden sonra yeşermeye başladığına kimse itiraz etmez. Şimdi ise Atatürk’ün resmini ve ismini ön cebinde gezdiren “Zübük’ler” ile, Atatürk’e kem gözle bakanların para ettiği bir Cumhuriyet Türkiye’sini yaşıyoruz.
Cumhuriyet ideolojisi yerine “rant ideolojisini” benimsendiği ya da bu ideolojiye teslim olunduğu, gün gibi ortada. Hiçbir işe yaramayan siyasi çekişmeler içinde doğruları unutan ve gözünü “yok ederek hakim olma hırsı” bürümüş insanların kentlerimize hakim olmadığını iddia edebilir misiniz? Dünya’nın en güzel coğrafyalarından birinde “planlı olarak kaçak ve çarpık yapılaşmaya çanak tutan gösterişli feodal haydutların” hala köşe kapmaca oynadığını görmüyor musunuz?
Zalimcan onlara; “medya şarlatanlarına şirinlik yaptırtarak ayakta duran kurnaz köylü tüccarları” diyor. Sonuçta bizim işimiz kimseyi yargılamak ya da karalamak değil. Huzur ve keyifle yaşanabilir bir Bodrum nasıl olur konusunu mesleki yetkinliğimiz kapsamında tartışmak. Kaldı ki yazdıklarımız ve söylediklerimiz kişi odaklı değildir. “Su’dan sebeplerle” bilimsel çözümleri engellemeyi değil, akılcı girişimlerle geleceğe yürümeyi seçeriz her zaman.
Bodrum’un Gerçekleri?
Tamam da; ormanlar yakılırken, kanalizasyonlar şezlongların arasından denize akarken, ortalık kokudan geçilmiyorken, yollarda savaş meydanlarındaki gibi mücadele verilirken, sular akmıyorken, çöpler caddelere taşmışken, borular mısır gevreği gibi patlarken, insan geleceğe umutla bakamıyor ki birader. Enseyi karartmayalım tabi ama önümüz aydınlık değil ki canım kardeşim. Gerçekler, ancak yüzleştiğimizde değişebilir.
Bu kısa girişten sonra yine Zalimcan’nın her zaman söylediği, benim de pek beğendiğim bir tanımlamayla sözlerime başlamak istiyorum (şaka şaka). Bodrum’da “Planlama” yanlış anlaşılmıştır. Planlamanın, betondan para kazanmak isteyenlerin talepleri doğrultusunda bakanlıklar, belediyeler ve saz arkadaşları tarafından dayatılan “rantın dağıtım resimleri” olduğu zannedilmiştir. İmar planları üzerine yazılan yazılar, bir coğrafyanın nasıl yapılarla “doldurulacağını” tarif etmekten öteye gidememiştir. Şehir Planlama biliminin Türkiye’deki öncülerinden birinin söylediği gibi; “Bir kentin imar planı; o kentte yaşayan insanların layık oldukları düzenin yatay izdüşümüdür”. Peki biz de şimdi takkeyi önümüze koyup düşünelim; “layık olduğumuz düzen bu mudur? Değilse, ne yapmalıyız?”
30 Ağustos Zafer Bayramımızı kutlarken, hepimizin aynada kendimize şu soruyu sormamızı dilerim. “Türkiye Cumhuriyeti’ni, canıyla ve kanıyla bize emanet edenlere yakışır bir şekilde yaşıyor ve yaşatabiliyor muyuz?”
