Bugün yine berberime uğradım. Her zamanki gibi saç-sakal işini bahane ederek ama aslında sohbetin pusulasına kendimizi bırakarak… Çünkü o, siyaseti yakından takip eden bir berber. Benim de siyasi kimliğimi bildiğinden, her gelişimde gündeme dair konuşacak bir şeyler bulur. Her defasında yeni bir dedikodu, yeni bir manşet, yeni bir senaryoyla karşılar beni.
Bu kez gündeminde Muğla Büyükşehir Belediye Başkanı Ahmet Aras vardı. Dedi ki:
“CHP’li belediyeler bile desteklemiyormuş onu. Sadece altı belediye başkanı arkasındaymış. Bodrum Belediye Başkanı Tamer Mandalinci bile desteklemiyormuş. Üstelik AKP’li Aydın Ayaydın’la iş birliği yapıyormuş.”
Ben hiçbir şey bilmiyormuş gibi sessizce dinledim. İçinde bulunduğu algının nereye dayandığını anlamak istedim. Çünkü o da, fark etmeden, bu organize algının bir taşıyıcısı hâline gelmişti.
Sırası gelince ben konuştum:
“Bak kardeşim, Muğla Türkiye’nin en kıymetli coğrafyalarından biri. Denizi, ormanı, zeytini, toprağı altın değerinde. Bu yüzden AKP’ye yakın büyük sermaye grupları uzun süredir buraya göz dikti. Kalyon’dan Limak’a, YDA’dan Cengiz’e kadar hepsi burada maden, otel, liman, yol, AVM projeleriyle servet peşinde. Peki bu yağmanın önündeki en büyük engel kim? CHP’li yerel yönetimler. Bu yüzden, özellikle Muğla gibi illerde CHP’li belediyeleri yıpratmak, görevden almak ve yerine rantçı isimler getirmek için sistematik bir algı operasyonu yürütülüyor.”
Devam ettim:
“Türkiye’de muhalefetsiz bir sistem yaratmak isteyen, tek sesli bir rejim kurmak isteyen iktidar, bu hedefi doğrultusunda kumpaslara başvuruyor. CHP’li belediyelere iftiralarla, düzmece dosyalarla, sabıkalı ve defolu gizli tanık ifadeleriyle operasyon yapılıyor. Belediye başkanları ve çalışanları gözaltına alınıyor, tutuklanıyor, görevden uzaklaştırılıyor. Bu bir tesadüf değil, planlı bir siyasi mühendisliktir. Muğla’da da benzer yöntemlerle CHP’li belediyelere karşı kamuoyunda yalan yanlış bilgilerle algı oluşturuluyor.”
Bu sözlerim üzerine berberimin gözleri doldu. “Ağabey,” dedi, “Ben de bu algının kurbanı olmuşum…”
Bir siyasi tartışmadan çok daha ötesine geçmişti bu sohbet. O an bir uyanış yaşadı, ben de bir farkındalığın tohumunun atıldığına şahitlik ettim.
Berberim sonra başka bir şey söyledi:
“Hayatın anlamı yok ağabey…”
Bir anda makasın sesi kesildi. Bu defa konu siyasetten değil, insanın içinden gelen büyük boşluktandı. Milyon dolarlık müşterisinden söz etti. “Adam zengin ama o da mutsuz” dedi. “Ben berberim, o milyoner. Ama ikimiz de aynı boşluğun içindeyiz…”
Ben de ona başka bir matematik anlattım.
Dükkan kirası, çalışan maaşı, sigorta, vergi, evin giderleri… Tüm bu masrafları çıkarmak için günde kaç tıraş yapman gerektiğini, kaç müşteri gelmesi gerektiğini. Dedim ki, “Sen artık saç kesmiyorsun, sayı kesiyorsun. Müşteriyle değil, giderlerle konuşuyorsun. İşte bu, sistemin seni kendine yabancılaştırdığı noktadır.”
Kapitalist sistemin yarattığı yabancılaşmadan bahsettim.
“Bir fabrika işçisi günde kaç civata sıktığını, ne kadar çalışırsa geçinebileceğini hesaplıyor. Patron da en ileri teknolojiyi nasıl getiririm, en çok satışı nasıl yaparım diye kendi sistemine hapsolmuş. Herkes sistemin çarkında kendini unuturken, ne işi seviyor ne hayatı. İşte buna yabancılaşma diyoruz.”
Geçmiş yazılarımdan birinde şöyle demiştim:
“Kapitalizm yalnızca emeği değil, sevinci de metalaştırır. Tatil satılır, huzur satılır, hatta aşk bile kampanya konusu yapılır. Bu sistemin en büyük hilesi, insanın gerçek ihtiyaçlarını unutturup yerine derin bir anlamsızlık koymasıdır.”
Bugün berber koltuğunda sadece saçım kısalmadı. Düşüncelerimiz de açıldı.
Siyasetin kirli yüzünü, sistemin insanı nasıl anlamdan kopardığını konuştuk.
O berber koltuğu, bir anda küçük bir vicdan kürsüsüne dönüştü.
Belki çözüm bugünden yarına gelmeyecek. Ama en azından, neyle mücadele ettiğimizi anlamaya başladık.
Ve belki de, tam da bu yüzden…
Hayat biraz daha anlam kazandı.
