İlişkiler… İnsan hayatının en çetin sınavlarından biri. İster sevgililik, ister dostluk, ister aile bağı olsun; hepsi sorumluluk ister. Ne var ki, bu sorumluluk çoğu zaman omuzlarda ağır gelir. Sevinci paylaşmak kolaydır ama kederde, sıkıntıda, yükte yan yana yürümek zordur.
Geçtiğimiz Cuma akşamı, dostlarla birlikte Ortakent’te Yağhane’ye gittik. Yağhane, geçmişte yazılarımızda da değindiğimiz gibi Bodrum’un en özel mekânlarından biri. Kendine münhasır bir ruhu olan mekan.. Taş duvarlarının arasında yılların izleri, sahnesinde ise sanatın en parlak anları birikmiş. Bu kez sahnede Emre vardı. Onun sesi mekânın atmosferiyle birleşince, büyülü bir ortamdan bir sanat tapınağından geçiyormuş hissi veriyor insana.. Emre’nin yorumu, sahnedeki hâkimiyeti, şarkıları yaşatma biçimi izleyen herkese tarifsiz bir keyif verdi.
Tam da bu büyülü atmosferin içinde masada sohbet açıldı: travmalar. Herkesin kendine göre bir yarası vardı. Kimi sesinin ünlü bir sanatçıya benzetilmesiyle gururlanırken, sonra küçümsenmekten aldığı darbeyi anlattı. Kimi, ilişkilerinin altı ayı aşamayıp travmaya dönüştüğünü paylaştı. Bir başkası, evlilik deneyiminin yarattığı izlerden dolayı tekrar aynı yolu yürümeye cesaret edemediğini dile getirdi.
Aslında farklı gibi görünen tüm bu hikâyeler, aynı noktada birleşiyordu: sorumluluk. Çünkü travma, çoğu kez beklentiyle gerçekliğin çarpıştığı yerde doğuyor. Bir taraf geleceğe dair sözler beklerken, diğer taraf özgürlüğünü kaybetme korkusuyla geri adım atıyor. Ve o anda çatışma başlıyor.
Ama unutmayalım; travma sadece yaralamaz, aynı zamanda öğretir. Her travma, bir sonraki adımda daha duyarlı, daha sorumlu olmamız gerektiğini fısıldar. Kaçmak kolaydır, yüzleşmek ise zordur. Oysa sorumluluk almadan hiçbir bağ uzun süre ayakta kalamaz.
İster dostlukta, ister sevgide, ister aile bağında… Gerçek yolculuk, sorumluluğu göze alanlarla yapılır. Travmanın gölgesinde bile ayakta kalabilen ilişkiler, işte bu yüzden kalıcıdır.
