Bazen bir kare, sayfalar dolusu siyasi analizin yerini alır. TBMM resepsiyonunda çekilen o fotoğraf da tam olarak böyle bir kareydi. DEM Parti eş başkanları ve milletvekillerinin Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın karşısındaki o duruşu; eller önünde, omuzlar içe kapanmış, diz pençe benzeri bir beden diliyle, yalnızca bir protokol sahnesi değil, bir siyasal imaj üretimi olarak tarihe geçti.
Bu kare, AKP’nin yıllardır kurduğu otoriter rejimin politik hafızası içinde, “yan yana gelme” değil, “hizaya gelme” algısını güçlendirdi. Çünkü bu ülkenin son yirmi yılında, A’dan Z’ye her alanda — günlük yaşamdan medyaya, yargıdan yerel yönetimlere — iktidarın tek merkezli otokratik düzenine tanıklık ediyoruz. Bu düzenin en somut yansımalarından biri de, kayyım siyaseti oldu: halkın oyuyla seçilmiş belediye başkanlarının görevden alınması, yerlerine atanan valiler ve kaymakamlar…
Bu fotoğraf, işte tam da böyle bir hafızanın üstrrüne çekildi. Selahattin Demirtaş ve diğer siyasi tutsaklar hâlâ zindanda. Gençler, kadınlar, gazeteciler baskı altında. Basın özgürlüğü, yargı bağımsızlığı, yerel irade, eşit yurttaşlık hakları sistematik şekilde budanmış durumda. Böyle bir tabloda, demokrasi, insan hakları ve özgürlük mücadelesi sürerken; muhalefetin vereceği her kare, her jest, her duruş, yalnızca bir protokol görüntüsü değil, bir siyasi mesajdır.
“Normalleşme” diyerek sunulan bu kare, aslında bir “eşit müzakere” tablosu çizmedi; tam tersine, otokrasinin dmeşruiyetini yeniden üretme aracına dönüştü. Gerçek bir normalleşmeden söz edebilmek için; siyasi davaların düşmesi, kayyım rejiminin kaldırılması, seçilmişlerin iradesine dokunulmaması ve temel hakların yeniden güvenceye alınması gerekirdi. Bu olmadan verilen kare, iktidarın propagandasına fon olur.
Bu yüzden, bu fotoğrafı eleştiriyorum. Çünkü mücadele hattı, “yakın durmak”la değil; eşit, onurlu ve ilkeli durmakla çizilir. Fotoğrafın dili nettir: ya tarihe not düşersin, ya da tarihin kenarına iliştirilirsin.
