Bazı insanlar vardır; yaşarken bıraktıkları iz, gittiklerinde oluşan boşluktan daha derindir. Gülşah Durbay da bu topraklardan öyle geçti. Ardında bir unvan değil, bir duruş; bir makam değil, bir vicdan bırakarak…
Hayatını kaybeden bir belediye başkanından söz etmiyoruz yalnızca. Bu kentin, bu ülkenin umutla baktığı, sözüne güvenilen, gözünün içine bakıldığında samimiyet görülen bir kadını kaybettik. Daha yapacak çok işi, dokunacak çok hayatı, yeşertecek çok umudu varken…
En acı olan da tam burada başlıyor.
İyilerin, direnenlerin, doğruluktan bir adım geri atmayanların bu kadar erken gitmesi…
Gülşah Durbay, geride kalanlara yalnızca bir boşluk değil, ağır bir emanet bıraktı. Onun ardından dökülen gözyaşları bir kaybın değil; yarım kalan hayallerin, tamamlanması gereken bir mücadelenin yasını tutuyor. Çünkü o, yaşarken de koltuğa yaslanmadı; yürüyerek, çalışarak, direnerek var oldu.
Onu tanıyanlar iyi bilir: Gülşah Durbay için siyaset bir kariyer değil, bir sorumluluktu. Kadın olmanın yükünü, belediye başkanı olmanın ciddiyetini ve insan kalmanın onurunu aynı bedende, aynı yürekte taşıdı. Yoruldu ama eğilmedi. Canı yandı ama vazgeçmedi.
Bazı insanlar giderken kalabalıklar bırakır; bazıları ise dostluklar, kardeşlikler, sahici bağlar… Gülşah Durbay, arkasında böyle insanlar bırakarak gitti. Onun ardından kurulan cümlelerin bu kadar derin, bu kadar içten olmasının nedeni de bu.
Bu ülke, böylesine dürüst, böylesine cesur, böylesine temiz insanlara her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyarken onu kaybetti. Ama bir tesellimiz var: Gülşah Durbay bu hayattan sessizce geçmedi. İzi var, sözü var, ışığı var.
Şimdi bize düşen; onun adını sadece bir tabelada yaşatmak değil. Onun yarım kalan hayallerini, inandığı değerleri, savunduğu halkçı belediyecilik anlayışını büyütmek. Çünkü bazı vedalar bitiş değildir. Bazı insanlar gittikten sonra da yol gösterir.
Ruhu şad olsun.
Işığı yolumuza karışsın.
